Met de inburgering van het woordgebruik komt nu alleen ook het Engels spatiegebruik ons land binnenwaaien en dat is iets waar ik nog niet heel enthousiast over ben. Wat we in taal land steeds meer zien is over matig spatie gebruik waar door teksten voor een taal liefhebber als ik direct een stuk minder serieus worden genomen. Het is alsof je over een Belgische snelweg rijdt in een auto zonder goede vering. Het lukt allemaal wel, maar met moeite. En als je nu denkt: wat is er eigenlijk mis met die lange zin hierboven, dan ehm, nouja, geeft niks.
Maar wat doe je eraan? Hoe stop je zo'n beweging? Het antwoord is: niet. Uiteindelijk doe je daar helemaal niets aan. Het gebeurt. Het hoort bij taal. Je kunt er hoogstens wat collega's en opdrachtgevers op wijzen. Dat doe ik ook (nog): ho, ho, hier hoeft geen spatie, zeg ik dan, dat is de Engelse ziekte, want daar schrijven ze alles los en in het Nederlands schrijven we zoveel mogelijk aan elkaar. Maar zolang wij Engelse films en series kijken en games spelen is dat dweilen met de kraan open. Tot de Dikke Van Dale en het Groene Boekje die spaties op een zekere dag ook omarmen en ze dus ineens mógen en ik niet meer hoef te dweilen omdat we hebben besloten om verder te gaan met natte voeten.
